“Sonsuza kadar dinleyebilirim, o denli söyleyeyim”. Teoman konserinin başlarında çabucak gerimde oturan bir genç bayan yanındaki arkadaşına bu türlü söylüyordu. Konserin en sonunda ise Teoman bis için sahneye geldiğinde diğer bir genç geceyi özetleyen ikinci cümleyi sarf etti: “Yine kesin bilmediğimiz bir müzik söyleyecek”… Gerçi tam bu noktada kararsız kaldığı her halinden ve kelamlarından aşikâr olan (“Kafamda ne yapacağımı kurgulayamadım, bir dakka düşünmem gerekiyor… Bir içki içip çabucak geliyorum, bekleyin” diyerek kısa bir müddetliğine sahneyi terk ettiğinden anladık bunu da) Teoman herkesin bildiği bir müzikle (“Gönülçelen”) bitirdi konseri lakin en bilinen kesimlerini bile o denli farklı bir tonda ve kopkoyu bir ruh halinde söylemişti ki genç bayan “Gönülçelen”i de tanımakta zorlanmış mıdır sanki diye merak etmedim değil.
ŞARKICI DEĞİL ANLATICI
Ama esasen Teoman’ın 2018 tarihli “Koyu Antoloji” albümünü çalacağı herkesçe biliniyordu. Bence en düzgün albümlerinden biri olan son çalışması “Gecenin Ucuna Yolculuk”tan da birkaç modül çalması en azından benim için hoş bir sürpriz oldu çünkü son bir yıl boyunca tekraren dinlediğim müzikleri bir de sahnede canlı dinlemeyi çok istiyordum. Öte yandan konser öncesi İKSV’nin İstanbul Caz Şenliği toplumsal medya hesabından yayımladığı duyuruda yer alan “Teoman bu konserde birinci kere ‘şarkıcı’ değil, ‘anlatıcı’ formunda olacak” cümlesinin ne manaya geleceği konusunda izleyicinin başının karışık olduğunu gördük. Bazıları açık açık “E hani konuşacaktı Teoman, hiçbir şey söylemedi” diye yansısını ve şaşkınlığını tabir etti konserin çıkışında. Sahiden de izleyiciyle çok az hasbihal etti Teoman, hatta sahnede ona eşlik eden müzisyenleri bile saymadı. Lakin tahminen de onun bu “anlatıcı” formu, kesimlerini bir rock solisti üzere değil de gecenin koyu temasına uygun bir halde mırıldanarak konuşur üzere, alabildiğine pes tonlarda söylemesine yapılan bir atıftı, olamaz mı? Konserin en başında ve en sonunda boş sahnede yankılanan “Viski ve Lazanya” (son albümdeki “naratif” parça) yeniden bu “anlatıcı” formunun nasıl bir şey olduğunun ipucuydu aslında. Koyu tema demişken sahnenin iki yanındaki dev ekranlarda bile renkli değil siyah beyaz imajlarla yayımlanıyordu konser; değişik lakin yerinde bir tercihti düşününce.
Söylemedikleri söylediklerinden çoktu elbette lakin bu türlü koyu hatta kopkoyu bir geceye de biraz daha depresif, tahminen karamsar ve düşük tempo müzikler yakışırdı. Vakit zaman, tam da davulcunun ön tarafına yerleştirilmiş şık koltuğa oturarak müziklerini söyleyen Teoman’ı dinlerken ister istemez şunu düşündüm: tahminen de yeni bir evreye geçti artık Teoman, hayatla birlikte, kaçınılmaz olarak geçen vakte karşı (hani diyor ya “Vakit bir türlü geçmezken yıllar, hayatlar geçiyor”) memnunluk istemekten de vazgeçti tahminen ve yeni müzikleri, yeni usulü da bu minvalde seyrediyor, seyredecek. Kahvenin koyusu, viskinin islisi, müziklerin hezeyanlısı… Bizce tamamdır.
